Wiersz dla Paulusi

Jakże jest wiele tak pięknych słów na świecie
Ile dobrego rzec można o kobiecie.
Jednak czy o każdej? Zadaję to pytanie
I szybko odpowiedź tą znajduję na nie.

Nie! Zdecydowanie te słowa neguję
I w moją tezę szybko się zapatruję.
Tak piękne słowa należy szanować
I ich odbiorcę również respektować.

Tak więc me słowa kieruję do Ciebie,
Byś dzięki nim czuła się tak jak w niebie!
By choć troszeczkę sprawiły radości
I zawierały dwie nutki skromności.

Los nasze drogi nam kiedyś połączył
Po kilku latach na długo rozłączył.
To był czas szkoły, beztroskiej młodości,
I bez wątpienia dużej naiwności.

Lata mijają, lecz przyjaźń została,
Jak to możliwe, że tyle wytrwała?
Odpowiedź prosta z mego serca płynie,
Prawdziwa przyjaźń niech nigdy nie zginie!

I chociaż nie jestem dobrym poetą,
Ty za to jesteś cudowną kobietą!
Przez pewnych ludzi niedoceniana,
Ale przeze mnie tak wychwalana.

Czemu ten świat jest tak skonstruowany,
Że w naszym życiu źle się dobieramy.
Czymże jest miłość? Zapytam szczerze,
Czy w jej istnienie ja jeszcze wierzę?

Pewnie to samo zadajesz pytanie,
I szukasz tej odpowiedzi na nie.
Odpowiedź na to pytanie się znajdzie,
Gdy odpowiednią osobę się odnajdzie.

Ja sam już nie wiem, jak to w życiu będzie,
Czuję, że jestem wciąż w wielkim błędzie.
Lecz jedna nadzieja w mym sercu płynie,
Niech nasza przyjaźń nigdy nie zaginie!

Dla Paulusi od Pawełka, z okazji zbliżającej się dwudziestej rocznicy znajomości!
Szczecin, 16.02.2008 r.