„Śladami historii militarnej Prawobrzeża” – wycieczka po obiektach militarnych 8.05.2010 r.

Kolejnym miejscem, jakie zwiedziliśmy, były okolice ulicy Zdrowej, wchodzące niegdyś w skład wsi Cieszyce i Trzebusz. Do dziś zachowały się tutaj schrony na amunicję przeciwlotniczą, które współcześnie pełnią rolę „magazynu” zużytych opon. Z ciekawych opowieści Mavra dowiedzieliśmy się m.in., że podczas działań wojennych, do noszenia pocisków na stanowiska ogniowe zatrudniani byli kilkunastoletni chłopcy, którzy bez cienia strachu biegali w tą i z powrotem, nie zważając na trudy powierzonego im zadania. Masywna budowa betonowych schronów, zbrojonych wysokiej jakości stalowymi prętami, miała za zadanie chronić uzbrojone pociski zarówno przed warunkami atmosferycznymi, jak i destrukcyjnym działaniem fali uderzeniowej (pod jej wpływem istniało ryzyko samozapłonu pozostawionych bez opieki pocisków).

Po wchłonięciu solidnej dawki militarnej wiedzy, udaliśmy się następnie nieopodal centrum Dąbia, a dokładniej na ulicę Cichą. Zatrzymaliśmy się zgodnie w miejscu, gdzie w niedalekiej przeszłości stał masywny, potężny bunkier. Nieopodal znajdują się pozostałości muru obronnego z XIV wieku, otaczające w dawnych czasach twierdzę Dąbie. Został on prawie kompletnie rozebrany pod koniec XIX wieku, a materiał z rozbiórki posłużył do budowy niektórych obiektów użyteczności publicznej, a także do utwardzenia kilku dróg w Puszczy Bukowej.

Na deser skierowaliśmy się w okolice poligonu w Podjuchach. Kręte, leśne drogi doprowadziły nas do miejsca, w którym znajdują się kolejne schrony na amunicję. Z relacji Mavra dowiedzieliśmy się, że funkcjonowały one z dużym powodzeniem aż do 2007 roku, kiedy wówczas podjęto decyzję o przekazaniu ich nadleśnictwu. Z założenia obiekty te miały służyć za schronienie nietoperzom, których tam po prostu… nie ma.

Zwiedziliśmy pierwszy bunkier, poznaliśmy jego budowę, jak i system wentylacyjny. Kolejne obiekty były albo zamurowane, albo zakratowane, co uniemożliwiało ich penetrację. Stąd też udaliśmy się spokojnym krokiem w głąb lasu i minąwszy stanowisko ćwiczebne zbudowane z opon samochodowych, dotarliśmy do kolejnej masywnej betonowej konstrukcji. Jej przedni korytarz został uszkodzony przez detonację niewypałów, po których pozostała potężna wyrwa w ziemi.

Całość robiła jednym słowem duże wrażenie. Potężne pomieszczenia, mrok i chłód dawały nam się we znaki. Gdzieniegdzie można było odnaleźć pozostałości po rurach, ślady po ognisku oraz artystyczne malunki na ścianach. Z zewnątrz obiekt prezentował się równie atrakcyjnie, albowiem został on wybudowany pomiędzy wzniesieniami i obecnie stanowi idealne miejsce dla miłośników walk broni na kulki z farbą (ASG).

W dalszej kolejności zwiedziliśmy jeszcze kilka mniejszych obiektów, spośród których pierwszym z nich był niewielki zwiadowczy schron jednoosobowy. Po krótkim spacerze dotarliśmy na wzniesienie pod linią wysokiego napięcia, zawieszoną na potężnym, betonowym słupie. Tam naszym oczom ukazał się szereg rozrzuconych plastikowych min ćwiczebnych, które jedynie straszyły swoim wyglądem. W następnej kolejności zajrzeliśmy do nieco większego schronu, na którego suficie zauważyłem odciśnięte napisy po workach z cementem. Dzięki temu mogliśmy potwierdzić, że jest to powojenna konstrukcja, jednakże trudno było nam stwierdzić, kiedy dokładnie mogła ona powstać.

Po wyjściu na powierzchnię, podczas oględzin kolejnej betonowej konstrukcji, natknęliśmy się (dzięki mojemu czujnemu oku) prawdopodobnie na żmiję zygzakowatą, ale na szczęście obyło się bez żadnych zbędnych konfrontacji. Następnie obejrzeliśmy z zewnątrz kolejny niewielki schron zwiadowczy, którego konstrukcja tym razem została przez jej twórców zaokrąglona.

Na koniec naszej wycieczki otrzymaliśmy możliwość przejścia się po transzei wykonanej z tzw. prefabrykatów, która rozpościerała się na dosyć duży obszar i zawierała wiele wnęk i zakamarków, które kiedyś służyły m.in. za stanowiska ogniowe.